Karantinayı ikiye ayıracak olursak ben ailesiyle geçirenlerdenim. Bu bana ne faydalar sağladı dersek bu süreçte ailemle gereğinden fazla zaman geçirdiğinden olacak, sürekli her olaya iki taraftan bakabilmeyi öğrendim. Babam bardağın dolu tarafıysa annem bardağın o dolmamış tarafıydı.   

Annem ve babam 28 senelik evliler. Evliliklerinde başta babamın ailesi olmak üzere sürekli aşılması zor engeller çıkmış.Kuzen olmaları bile başlı başına bir problem olmuş.Hâlen bu yaşta bile bizden bazı şeyleri saklasalar da gözlerine bakınca anlayabiliyorum neler hissettilerini. Şuan bizleri görünce canım torunlarım diye sarılan babaannem,babamın annemle evlenmesine razı olmadığından düğünlerini bile yapmamış babam türlü işlerde çalışmış, annem kendi emeği işçilikler yapıp kimseye boyun eğmeden yapmışlar düğünlerini. Aralarındaki sevgi her şeyi aşacak güçteymiş o zamanlar. Babamın sürekli dünya bir yana anneniz bir yana demesi de bundan sanırım :) 

Bizler için acaba sofraya otururlar mı, okula gidecek kadar büyürler mi, bisiklete binmeye ne zaman başlarlar diye merakla büyütmüşler. Büyümemizde, okul hayatımda en çok annemin katkısı olduğunu söylememe gerek yok sanırım. Okula her hafta gelmesi yüzünden ağız tadıyla yaramaz bile olamamıştım ilköğretim hayatımda. Kendisinin okuma aşkı yüzünden olacak bizle beraber mezun oldu her sene. Ablamı liseye geçirdi, tekrar digerimiz için ilköğretime indi. Ben liseye geçtiğimde diger kardeşimle yeniden birinci sınıf oluyordu.. Hızını alamayıp en sonunda okutulmadıgı,o giderse koyunlara kim bakar diyerek alıkoyuldugu ortaöğretim diplomasını aldı. Annem her zaman benim idolümdür. Şartlar ne olursa olsun vazgeçmeyen pes etmek nedir bilmeyen..

Yaşım kaç olursa olsun en sevdigin çocuğun kim sorusunu soracağım anneme. Ve annem her defasında bıkmadan usanmadan 'şu parmaklarının hepsini ısır bakalım en çok hangisi acıyacak' diyecek. Bu deney sonrası tüm parmaklarmın her defasında farklı acıdığını anlayacağım.Buna göre annem de bu deneyden bak ben evlatlarımın hepsini farklı seviyorum, hepsinin acısı farklı demeye getirecek. Bu soruyu muhtemelen ilerde kendi çocuğuma anlatırken anlayacağım lakin hâlâ ikna olmuyorum.... 

Karantinanın hayatımızda değiştirdiği diger bir hususa gelirsek boşanma oranının 4 kat artmasını söyleyebilirim.. Bunu duyduğumda baya şaşırmıştım. İnsanların eşleriyle evde birkaç ay geçirecek tahammülü bile kalmamış. Tahammüllerin bitmesiyle ilgili zilyon sebep sayabilirim ama konunun derinine inecek olursak asıl sorunu kişilerde bulmak mümkün. Sevgililik aşamasındaki herkes ileriki hayatında toz pembe şeyler yaşayacağını hayal eder, ama bana göre bu düşüncenin aksine realist düşünmek, hayallerini ona göre kurmak lazım. Sevgiliyken bile yüzlerce sorunun üstesinden gelmeye çalışmak bir hayli zorken işin evlilik gibi ciddi bir müessesede her şeyin didik didik incelenmesi taraftarıyım. Başta aile, yaşanacak ortam, görüşülecek kişiler, sonradan değişen özellikler, başta sevgimizden görmezden geldiğimiz ama sonrasında başlı başına dert olacak her şey. Etrafımda gördüğüm duyduğum konuştuğum kişiler yüzünden evliliğe bakış açım çok değişti hatta bakış açım kalmadı desek daha doğru olur aslında. Her ilişkinin hikayesi farklıdır, ama sonunun aynı olması kaçınılmaz. Sevgiden çok saygının, sadakatin, güvenin olduğu ilişkide sonunun da güzel olacağı düşüncesindeyim. Her kızın hayalinin hediye paketleri, süprizler olduğunu düşünmüyorum. Kötü durumlarda yan yana olmak, engelleri birlikte aşmak, birinin yokluğunda diğeri varmışcasına hareket edebilmek. Bunlar her türlü hediyeden kat kat değerli benim için. 

Umarım karşımıza her zaman yaşadıklarımıza değecek insanlar çıkar. Alelacele dügünle evlenip cicim aylarında aslında nasıl olduğunu anladığımız ve pişman olmak için çok geç olan insanlar değil :)